Czy miasto może oszczędzać energię? Czy może nią efektywnie gospodarować? Czy wreszcie, może starać się nią zarządzać, a nawet kreować lokalną politykę energetyczną? Wydaje się, że tego zagadnienia żaden magistrat nie powinien zaniedbać. Czy jednak na taki luksus może pozwolić sobie małe miasto? Czy wyzwanie to może podjąć samorząd, który nie ma w tym obszarze specjalnego doświadczenia? Przed podobnymi dylematami stanął dolnośląski Dzierżoniów, miasto nie największe, nie najbogatsze, nie posiadające w tej dziedzinie jakiegoś nadzwyczajnego potencjału wyjściowego.

Szukając wzorców miasto przystąpiło w 1996 roku do Stowarzyszenia Gmin Polska Sieć „Energie–Cités”. Przystąpiło do udziału w projektach oszczędzania i efektywnego wykorzystania nośników energii. Stało się, jako samorząd, aktywną organizacją uczącą się. Sformułowano „Założenia do planu zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe". W strukturze Wydziału Inżynierii Miejskiej utworzono stanowisko ds. energetycznych. Podejmowano też konkretne przedsięwzięcia. Zmodernizowano oświetlenie uliczne, miejski system ciepłowniczy, wprowadzono monitoring zużycia energii i poboru mocy w obiektach gminy. W konsekwencji opracowano Miejski Program Energetyczny na lata 2010-2014, w którym postawiono sobie za cel obniżenie do roku 2014 zużycia energii w budynkach komunalnych o 10 %, w stosunku do 2008 r. Działaniom tym pomogło posłużenie się wzorcem modelowego „przedsiębiorstwa”, które na swoim terenie jest najpoważniejszym odbiorcą energii. Uznano, że tak widziana gmina, analogicznie jak w przedsiębiorstwie, powinna posiadać wyspecjalizowane stanowisko ds. zarządzania energią. Postrzegana więc pierwotnie jako bariera, dziś – efektywność energetyczna stała się priorytetem lokalnej polityki energetycznej i strategii rozwoju Dzierżoniowa, a także szansą rozwojową w porównaniu z innymi gminami.