Obiekty Domu Pomocy Społecznej zostały wybudowane w różnych okresach. Pierwsze powstały w latach siedemdziesiątych. Straty ciepła w tych budynkach były olbrzymie. Często przy dużej wilgotności następowało wewnątrz zimą przemarzanie przegród budowlanych. Budynki wybudowane po roku 1990 miały już lepszą izolację i tu straty ciepła były niewielkie. Wszystkie budynki wyposażone były w instalację c.o. i c.w.u. i część w instalację wentylacyjną – mechaniczną. Wszystkie te instalacje cechował brak regulacji ilościowej i jakościowej. Stan kotłowni był bardzo zły, nie nadający się do dalszej eksploatacji. Podstawowym wyposażeniem kotłowni były dwa kotły wodne węglowe ECA - IV o wydajności 493 kW, dwa kotły parowe węglowe ECH – IV o wydajności 278 kW oraz stacja uzdatniania wody kotłowej o maksymalnej wydajności 1600 l/h. Kotłownia nie posiadała żadnych urządzeń odpylających ani zmniejszających emisje zanieczyszczeń do atmosfery. Obsługiwana była przez czterech palaczy, a w sezonie grzewczym dodatkowo zatrudnianych było dwóch pomocników. W kotłowni spalana była mieszanka węgla z koksem w ilości 800 – 1000 ton rocznie. Ponadto po oddaniu w 1997 r. pawilonu rehabilitacyjnego wystąpił niedobór mocy kotłów sięgający 30% przy maksymalnie niskich obliczeniowych temperaturach zewnętrznych. W rezultacie jednostki kotłowe musiały pracować bardzo często i przez długie okresy z maksymalną wydajnością, co z kolei powodowało ich wysoką awaryjność. Dotychczasową sytuację mogło zmienić obniżenie zużycia ciepła, rozbudowa kotłowni, przebudowa instalacji c.o. i c.w.u. – czyli kompleksowa modernizacja ciepłowniczej gospodarki energetycznej.